سال ۱۳۷۵ فضای هنرهای تجسمی محدودتر از امرزو بود، به جز گروهی از هنرمندان که گاهی در ایران اقامت داشتند، دیگر هنرمندان در گروه‌­های کوچک گرد هم می‌­آمدند. در دانشکده‌های هنر گاهی استادی را می‌شد پیدا کرد و چیزی از او آموخت. فکر تأسیس یک مرکز در این شرایط ایجاد شد و خیلی زود جامة عمل پوشید. ابتدا با هم­فکری بهزاد نجفیان و پس از آن با همراهی دوستان بیشتری آن حرکت تداوم یافت. مدرسین و گروه‌هایی که هر چند بسیاری از آنها امروز در جامعه‌­ی جهانی پراکنده شده‌­اند و گاهی در کنارمان قرار می‌گیرند اما تفکری انسجام یافته که حاصل این روابط است همچنان جاری است و بالنده‌تر می‌شود.

امیدوارم که بتوانیم با هم اندیشی، هوایی تازه برای اشتیاق خلاقیت باشیم.

سعید روانبخش