آفرینش بنابر باورهای ایران باستان در محدوده دوازده‌هزار‌ سال اساطیری انجام می‌گیرد. این دوازده‌هزار سال به چهار دوره سه‌هزار ساله تقسیم می‌شود. در دوران نخستین، عالم، مینوی و دوران‌های بعد مینوی و گیتیی است.

در سه‌هزار سال اول که جهان مینوی است و هنوز نه مکان هست و نه زمان، و جهان فارغ از ماده و حرکت است، از دو هستی سخن به میان می‌آید:‌یکی جهان متعلق به اورمزد که پر از نور، زندگی، ‌دانایی، زیبایی، شادی و تندرستی‌است و مجموعه‌ای است از هر آنچه ذهن می‌تواند راجع به دنیای خوبی بیندیشد. دوم، جهان بدی متعلق به اهریمن که تاریک است و زشت و مظهر نابودی و بیماری و غم و مجموعه‌ای است از هرچه ذهن می‌تواند راجع به دنیای بدی بیندیشد.

مهرماه امسال، همراه با کلاس شناخت اسطوره‌های ایران میزبان استاد ژاله آموزگار خواهیم بود.